Die ene buur waar je op eender welk moment bij terecht kan en altijd klaar staat om te helpen. Het is die persoon waar de stad Mortsel dit jaar opnieuw naar op zoek ging voor de verkiezing Beste Buren. Dit jaar gaat het niet om één persoon maar om een heel gezin. “Griet, Joerie, Arnout en Janne van Steenakker staan altijd paraat om hun buurman, weduwnaar Jos (95), te helpen.”Buurman Jos - eergisteren 95 jaar geworden -, verloor drie jaar geleden zijn vrouw Laura, sindsdien staat hij er alleen voor. Maar dat is zonder de buren gerekend, die door Jos’ familie genomineerd werden voor Beste Buren.

In Steenakker zorgen ze goed voor elkaar, de warmte tussen de mensen is er voelbaar. Al blijven de winnaars van Beste Buren er heel bescheiden onder. “Wij zijn natuurlijk erg blij dat de familie van Jos ons nomineerde, maar ik wil wel benadrukken dat we niet de enigen zijn die al eens handje toesteken. Zo zijn er velen, Jos is goed omringd door familie en vrienden. Dat je een goed contact houdt met je buren, vinden we vanzelfsprekend.”

Het contact met buurman Jos gaat inderdaad als vanzelf. Nu is het vooral het jonge gezin dat zich bekommert om Jos, maar vroeger was het ook wel eens andersom. “Ik ben schrijnwerker van beroep", legt Jos uit. “Mijn huis heb ik zelf gebouwd en alle houten meubels in mijn huis heb ik zelf gemaakt. Ik ben dus nogal handig”, klinkt het understatement. “Toen de buren aan het verbouwen waren, heb ik wel eens een handje toegestoken. Dat het behangpapier in sommige kamers rechter hangt dan in andere, hebben ze aan mij te danken", lacht Jos.

“Mortsel is een stad, maar wel één met een dorpsgevoel”, benadruk schepen voor participatie Steve D’Hulster (Vooruit-I Love Mortsel). Dat maakt ons uniek. Als stad investeren we veel in onze wijken, maar het belangrijkste voor dat buurtgevoel zijn de mensen die er wonen. Mensen zoals Griet, Joeri, Arnout en Janne die ervoor zorgen dat een buurt meer is dan een groep van mensen die bij elkaar wonen.”

De 89-jarige Jos Hellemans was de Beste Buur van Mortsel in 2020. Hij werd genomineerd door buurvrouwen Ilse en Danielle. Zijn nominatie werd volmondig bevestigd en gesteund door de hele buurt. ‘Lang leve de Jos!’, ‘Nonkel Jos, jij bent onze nummer 1, onze kampioen, de Don Corleone en Pater Familias uit onze straat’. 
‘Wie is de Beste Buur die je in Mortsel kan hebben’, dat vroegen wij ons ergens eind februari af. We lanceerden onze oproep net voor we met z’n allen noodgedwongen ‘in ons kot’ moesten blijven.
Een periode met minder sociaal contact, maar ook een periode waarin heel wat mensen om klokslag 20.00 uur in hun deuropening gingen staan om samen met de buren te applaudisseren voor iedereen in de zorg. Zo zagen en apprecieerden we onze buren misschien wel meer dan ooit tevoren, al was het vanop veilige afstand. 
Hoe de nominaties praktisch in zijn werk gingen? Er werden 21 mensen genomineerd. Mensen van wie de buren dachten, ‘Ja, onze buur is de beste’. De achterliggende redenen waren divers. Gouden hart, zorg voor kinderen, gezellige babbel, duivensoep, ... Stuk voor stuk mooie verhalen, echt en oprecht. Zodra iemand genomineerd was, konden buren stemmen.
En de meeste stemmen, die waren voor Jos, ‘de Jos’ voor de buren. Hij werd op 25 september in de bloemetjes gezet. Content dat hij was! Jos: “Mijn dochter gaat verschieten als ze dat ziet. Ze gaat zeggen ‘wat heb je nu weer gedaan’, maar ik heb niets gedaan hé, het zijn jullie hé. Gho, ik zal nog eens thuisblijven om een pakje te ontvangen.” 
Met die smoes hadden de buren Jos thuisgehouden. Dat is immers iets wat ze altijd aan Jos kunnen vragen, of hij een pakje wil aannemen als ze niet thuis zijn. 
Jos: “Met dat ons ma overleden is, (de vrouw van Jos overleed vlak voor de zomer), vragen ze hiernaast regelmatig of ik bij hen kom eten. ‘Anders zit ik zo alleen’ zeggen ze dan. Maar ik weet beter, dat is omdat ze dat zelf plezant vinden, dat ik kom eten!” “Zeg, en dat straatfeest, wanneer gaan we dat doen? Laat het op tijd weten, dat ik aan mijn soep kan beginnen. Moet er iemand nu al een soepduif? Als je er wilt, dan moet je dat twee dagen op voorhand laten weten, dan komt dat helemaal goed.”
Jos babbelt de tijd weg. En wij staan, samen met de verzamelde buren, te luisteren naar deze spraakwaterval van 89. Tot we weggestuurd worden, “want anders blijf ik babbelen, en het regent, sebiet zijt ge allemaal ziek”. De mensen gaan terug naar hun huizen en net wanneer de laatste twee ook vertrekken, komen ‘die van hiernaast’ aan: “Ooh, zijn we te laat? Och kindjes, nu hebben we het gemist, de Jos die zijn bloemen krijgt. Kom, we gaan sebiet eens langs, dan kan hij het ons allemaal vertellen.”